Het lijkt wel alsof het roodborstje zich alleen in de winter laat zien in de Vinca-tuin. Terwijl hij er toch het hele jaar moet zijn. Misschien niet precies hetzelfde vogeltje, maar dan in elk geval een Scandinavische neef of achternichtje dat in het najaar naar Zuid-Europa vliegt. Wanneer het in de winter een paar dagen warm genoeg is om wat in de tuin te ondernemen, is de roodborst nooit ver weg. Zodra er gegraven wordt en er misschien een worm of ander beestje tevoorschijn komt, zie je al snel zijn onverschrokken rode borst op een paar meter afstand opduiken. De schattigheid die de roodborst uitstraalt, staat in schil contrast met het territoriale gedrag dat hij vertoont. Met luide stem lijkt hij te schreeuwen: ‘Mijn, mijn, mijn!’
De roodborst neemt de ruimte in die hij nodig heeft. Daar kan ik met bewondering naar kijken. Zonder angst kan hij aangeven: ‘tot hier en niet verder!’ en ‘dit is de ruimte die ik nodig heb!’. Daarmee houdt hij zijn territorium en leven in balans.
In mijn zoektocht naar balans ben ik vaak bezig met mijn agenda en is tijd en vitaliteit het territorium dat ik probeer te bewaken. Zodra het te druk dreigt te worden, wordt de rem ingetrapt. En is de agenda vervolgens te leeg, moet ik weer alle zeilen bijzetten om hem voldoende te vullen. Een alles-of-niets-disbalans om doodmoe van te worden….
De roodborst heeft de ware kunst van balans houden gevonden. Die zit namelijk niet in timemanagement, maar in het innemen van de ruimte in het leven die bij jou past. Maak jezelf niet te groot, maar ook zeker niet te klein. Zoek naar wat jou groots maakt en wat jij belangrijk vindt. Dan zet je bijna als vanzelf alle zeilen bij om daarna weer rustig ergens aan te meren. Balans is iets dat stil staat en het streven erna gaat nergens naartoe. Dan kies ik liever voor een alles-of-niets-evenwicht, waarbij ik soms even doorsla.