Tuinverhalen

Ons geluk en voortbestaan hangen af van onze relatie met de natuur. Tijd dus voor grootschalige inzet van relatietherapie!

Reeën kom je meestal niet tegen, maar je ziet vooral hun sporen: afdrukken van hoefjes in het mulle zand, ontlasting of de aangevreten bast van een struikje. Sporen van wat is geweest. Ze doen me denken aan alle sporen van het verleden die ik, net als iedereen, bij me draag.

Het doelgericht bezig in de tuin heeft niet alleen als gevolg dat de tuin er strak(ker) bijligt en voor de rest van het seizoen veel tijd wordt bespaard. De combinatie van natuur, bezig zijn en focus brengt me op de plek waar ik echt gelukkig ben.

In plaats van om aandacht te schreeuwen, kun je veel beter jezelf aandacht geven. De natuur is je daar graag behulpzaam bij. Met aandacht bezig zijn in de natuur geeft je energie en kracht van binnen.

Terwijl ik voorzichtig de plantjes met alle worteltjes uit de traytjes hees, werd ik blij van al die peultjespower. Ze hadden zich niet door tegenspoed laten kisten, maar hadden het omgezet naar kracht.

Het leren wat van jou is en wat van de ander is helaas geen trucje. Wanneer je geraakt wordt door wat een ander zegt of doet, zorgt dat soms voor een wolkje die je zo weer wegblaast. Pffff, dat is van jou. Maar wanneer het dieper binnenkomt en de wolken blijven, dan gaat het (ook) over jou.

Als je de tijd neemt zijn parallelle processen in de natuur heel goed te verklaren. De natuur is uiteindelijk  één groot systeem waarbinnen alles afhankelijk van elkaar is en alles op elkaar reageert.

Je maakt tijdens het spitten contact met wat er onder de grond is, maar vooral ook met jezelf. Want het onderste boven halen blijft niet alleen beperkt tot de grond.

Hoe blijf je dan toch staan? Hoe ga je door met en voor de belangrijke mensen om je heen? Hoe blijf je geworteld, terwijl alles in je zich van jouw wortels afkeert?

Vies is iedereen hetzelfde. Geen opsmuk, geen rangen of standen. Vies kun je alles wat hoort en moet even loslaten.