Tuinverhalen

Deze periode van herfst en winter is de tijd om te snoeien, te verplanten, te spitten. Maar ook de tijd om ruimte te maken voor creativiteit, het vertragen en voor de kleine vergankelijke schoonheden. Hmmmm, eigenlijk precies de dingen waar ikzelf nu behoefte aan heb.

We kiezen voor veiligheid of handelen uit loyaliteit naar anderen in plaats van naar onszelf. Volgens mij is er bijna niemand die zijn oorspronkelijke vleugels nog helemaal intact heeft. Vleugels die ons vrij en vanuit onze eigen verlangens laten leven. Gelukkig kunnen vleugels weer aangroeien.

Je bent niet voor niets anders, je hebt juist iets toe te voegen aan de wereld. Als je het als een talent ziet en ervoor gaat, komen er vanzelf mensen op je pad die dat talent waarderen.

Verantwoordelijkheid is een prachtig ding. Het geeft je energie en zet je in actie. Wanneer verantwoordelijkheid zwaar wordt, is dat meestal een teken dat je er teveel van naar jezelf toehaalt. Dan neem je iets op je dat niet van jou is.

Het goede en tevens ingewikkelde nieuws is dat uiteindelijk wij net als vogels niet anders kunnen dan zingen zoals we gebekt zijn. Het lukt heel lang om dat geluid te onderdrukken, maar dat kost enorm veel energie. Ons hoofd is de eigen melodie misschien vergeten, maar ons lijf weet het altijd nog wel. Je mag het gewoon stap voor stap weer leren voelen.

Eigenlijk is dat het evenwicht waar ik altijd naar zoek. Aan de ene kant geduldig afwachten op de kansen en momenten die zich aandienen. Aan de andere kant ook een soort ongeduld die me in actie zet. Ergens in het midden van die twee uitersten ligt de energie die me brengt naar de dingen die ik leuk en belangrijk vindt om te doen. Vanuit een geduldig ongeduld….

Je knippert even met je ogen en dan is het alweer een jaar later. Een nieuw voorjaar is van start gegaan!
Een paar keer knipperen en Vinca bestaat alweer 15 jaar!

Als je ergens voor kiest, kies je er in de meeste gevallen voor om iets anders niet te doen. Wat mis je dan? En aan de andere kant: wat kies je als je niet kiest? Of als je voor (te)veel verschillende dingen tegelijkertijd kiest?

Jarenlang had een uitermate effectieve innerlijke damwand ervoor gezorgd dat het overspoeld worden op grote afstand bleef. Maar ja, dan dobber je een beetje aan de zijlijn van het leven. Je kunt jezelf dan waarschijnlijk wel wijsmaken dat je goed je grenzen bewaakt.

De schoonheid van het vergankelijke zit in het accepteren, de rust en het toestaan van imperfectie. Het laat je zien dat veranderen altijd gepaard gaat met pijn.