Tuinverhalen

De natuur vertelt haar verhalen zonder verwijten en met een uitnodiging om elke dag opnieuw te kijken hoe je een stapje dichterbij je natuurwortels kunt zetten.

‘Wat een rust’ verzucht een bezoeker aan de tuin. Veel rust, dat klopt, maar het is er nooit stil. In de loop der jaren hebben steeds meer dieren hun thuis of doorreisplek hier gevonden en samen vormen die een orkest dat de hele dag door een geweldige uitvoering geeft.

Terwijl ik bezig ben de tuin van de droogte te redden, stroomt koud water van diep onder de grond over mijn handen. Een enorm temperatuurverschil met de hete grond waar het op landt. ‘Waar wordt ik warm van?’ is de vraag die opkomt.

Zien en denken gebeuren bijna in één moment. Onze ogen zijn als zintuig het meest nauw verbonden met onze hersenen en geven onze hersenen direct contact met de buitenwereld.

Vroeger konden mensen heel goed proeven wat gezond is en wat niet. Ergens onderweg zijn we dat verleerd. Wat we lekker vinden, is lang niet altijd gezond.

Met onze neus beoordelen we de wereld om ons heen. We omschrijven geuren meestal vanuit een oordeel: lekker, vies, muf, fris.

De roodborst heeft de ware kunst van balans houden gevonden. Die zit namelijk niet in timemanagement, maar in het innemen van de ruimte in het leven die bij jou past.

Het bewust ervaren van het zintuig zelfbewegingszin kan je weer in beweging brengen. Het geeft richting waardoor je kunt uitstijgen boven angst. Natuur geeft je zin in beweging en laat je doelgericht en vrij je pad vervolgen.

Met een koude neus en warme handen voel ik nog beter alles wat binnen in me gebeurt. Mijn ademhaling, bloedsomloop en na een tijdje ook een beetje honger.

In je hoofd loopt het regelmatig door elkaar: gedachten, gevoelens, gedachten over gevoelens, andermans gedachten en gevoelens….. De tastzin van je handen helpt je letterlijk om dat alles te ontwarren. Het brengt denken en voelen bij elkaar en maakt de ongrijpbare warboel in je hoofd grijpbaar.