Tuinverhalen

De tuin hikt tegen het moment van overvloed aan. Dit is de periode waar ik elk jaar naar uit kijk. En nu het zover is vergeet ik gemakkelijk om te genieten. Er is nog zoveel dat moet gebeuren en zoveel dat ik had moeten doen…. En shit, alweer een tuinseizoen dat voorbij glijdt.

Het dagelijks monitoren van die kleine plantjes bracht me in een andere zorgmodus. Met aandacht zorgen omdat ik het belangrijk vind. Daarmee zorg ik niet alleen voor de tuin, maar vooral ook voor mezelf!

De grootte van de kastanjebomen in de Vinca-tuin heeft alles te maken met de groeiruimte die ze in de afgelopen jaren hebben gehad. Die groeiruimte hing af van de bloempot waarin ze stonden en het moment dat ze de overstap maakten naar de onbegrensde mogelijkheden van de volle grond.

Terwijl de tuin wakker wordt herinneren alle geluiden, kleuren en geuren me eraan dat de natuur je helpt om eenvoudige rust te vinden.

In de Vinca-tuin is het een flinke beestenboel. Behalve alle wilde dieren die er te vinden zijn, wonen er zes bijzondere, wat minder wilde dieren: Ruth, Roelien, Miep, Annie, Francesca en Mario.

Stormen worden tegenwoordig ruim van tevoren aangekondigd met waarschuwingscodes die bij de provinciegrenzen zomaar van kleur kunnen verspringen. Stormen in jezelf laaien vaak zonder waarschuwing op.

Bloeien in december is anders als in juli, augustus of september. Op een afstandje lijken het perfecte bloemen, maar van dichtbij blijken ze wat schimmel, rottigheid of vreterij opgelopen te hebben. Maar voor deze tijd van het jaar is het al heel wat en bovendien: die rafelrandjes maken de plaatjes extra bijzonder.

Een dikke huid, stekels en een beetje gif: Effectieve beschermlagen van de sleedoorn die ik bij tijd en wijle ook in mezelf herken.

Deze periode van herfst en winter is de tijd om te snoeien, te verplanten, te spitten. Maar ook de tijd om ruimte te maken voor creativiteit, het vertragen en voor de kleine vergankelijke schoonheden. Hmmmm, eigenlijk precies de dingen waar ikzelf nu behoefte aan heb.

We kiezen voor veiligheid of handelen uit loyaliteit naar anderen in plaats van naar onszelf. Volgens mij is er bijna niemand die zijn oorspronkelijke vleugels nog helemaal intact heeft. Vleugels die ons vrij en vanuit onze eigen verlangens laten leven. Gelukkig kunnen vleugels weer aangroeien.