De tuin lijkt altijd precies te weten wat hem past en welke jas bij hem hoort. Zelf vind ik het toch steeds weer een zoektocht: wanneer doe ik echt de dingen die bij mij passen? Wanneer trek ik een jas aan, neem ik een rol en verantwoordelijkheid op me, die bij mij hoort? Wat wil ik nu echt?
Ieder jaar is het net alsof de tuin een jas aandoet. Een jas met verschillende tinten groen met vrolijke vlekken in allerlei andere kleuren. De jas is elk jaar weer anders en dit jaar was hij indrukwekkend mooi. Even leken de kleuren te verbleken toen het zolang heet en droog was, maar na veel regen is hij weer helemaal fris. Nog even en dan komt het moment dat de tuin de jas langzamerhand weer uit gaat doen. Je kunt hier en daar al zien dat de knopen open gaan. Wanneer onze winterjassen van zolder worden gehaald, verdwijnt deze jas in de aarde en wacht tot het volgende voorjaar om weer tevoorschijn te komen.
De tuin lijkt altijd precies te weten wat hem past en welke jas bij hem hoort. Zelf vind ik het toch steeds weer een zoektocht: wanneer doe ik echt de dingen die bij mij passen? Wanneer trek ik een jas aan, neem ik een rol en verantwoordelijkheid op me, die bij mij hoort? Wat wil ik nu echt?
Het is enigszins geruststellend dat ik zeker niet de enige ben die met dit soort vragen blijft worstelen. Hele volksstammen blijven maar zoeken naar hun authentieke zelf. Het lastige is dat je daarbij niet altijd op je eerste gevoel af kunt gaan. Dat gevoel is namelijk vaak ingegeven door wat anderen vinden. Hoe komt het toch dat wat jij wil en wat een ander wil soms zo lastig uit elkaar te houden is?
Wanneer een volwassene de verantwoordelijkheid niet neemt, nemen kinderen dat van ze over. Uit loyaliteit of om harmonie en veiligheid te waarborgen. Eenmaal zelf volwassen hebben ze superman of –womanjas nog steeds aan en nog steeds nemen ze verantwoordelijkheden op zich die van een ander zijn. Om dan te voelen welke jas wel bij jou past, is een boeiend en bevrijdend proces.