Soms denk ik wel eens dat een bezoeker aan de tuin rechtstreeks mijn ziel inkijkt bij het rondlopen.
Tegelijkertijd merk ik dat het door de jaren heen steeds meer een plek is geworden, waarin iedereen bij zichzelf komt en contact maakt met de eigen bezieling. En dat dit steeds een laagje dieper gaat.
Waar nu de Vinca-tuin is, was 10 jaar geleden een stuk grond vol hinderlijk onkruid. Vol goede moed stak ik de eerste spade in de grond om het hele stuk maar eens om te spitten. Al snel werd duidelijk dat er zwaarder geschut nodig was. Van ploeteren op woeste grond ging het langzaam naar tuinieren in een heerlijke tuin met allemaal hoekjes en zitjes.
De tuin en ik ontwikkelden zich door de jaren heen parallel. Wie daarin leidde en wie volgde was niet altijd duidelijk. Het begon met veel dromen en weinig richting. Via onstuimige groei en ongeorganiseerde chaos kreeg het steeds meer structuur en visie. Netjes aangeharkt zal het nooit worden, maar de tuin is nu behoorlijk op orde. Allemaal vanuit één grondgedachte en toch vol variatie en verrassing.
Soms denk ik wel eens dat een bezoeker aan de tuin rechtstreeks mijn ziel inkijkt bij het rondlopen.
Tegelijkertijd merk ik dat het door de jaren heen steeds meer een plek is geworden, waarin iedereen bij zichzelf komt en contact maakt met de eigen bezieling. En dat dit steeds een laagje dieper gaat. De tuin ontwikkelt zich door en ik hobbel mee. Benieuwd waar dat de komende tien jaar naartoe gaat.