In de vroege ochtendkou ligt de Vinca-tuin nog in diepe rust. Mijn eerste gang is naar het kippenhok, waar iedereen nog in het binnenhok verschanst zit. Mario, de haan, scheert langs me heen naar buiten. De veren op zijn kop en rug staan recht omhoog: zijn rust is verstoord.
Eerst het voer klaarzetten en daarna de drie oude dames uit hun hok tillen. Ze protesteren een beetje, maar laten het toe. Zij hebben hun rustige oude dag verdiend. Er worden allang geen eieren meer gelegd en ook de tijden van broeden zijn voorbij. Het zijn zijdehoenders en als die iets goed kunnen is het broeden. Zelfs als er helemaal geen eieren zijn, zetten ze stug door. Wanneer er kuikentjes zijn, zijn de hennen de schakel tussen rust en onrust voor de kleintjes. Wanneer er gevaar dreigt (of lijkt te zijn…) slaan de moeders alarm. Wanneer er vrij gescharreld kan worden maken ze een heerlijk rustgevend geluidje. Dat geeft een rust die zelfs ik door mijn hele lijf kan voelen.
Samen met de kippen uit hun nachthok loop ik naar buiten. Een tiental mussen vliegt op van de voersilo onder een luid luchtalarm. Alsof de grote vijand eraan komt…. Terwijl toch zij het waren die het biologische kippenvoer aan het stelen waren. Ze vluchten naar de vijgenboom even verderop. Even later zitten ze daar weer helemaal relaxed met hun veren uitgezet om de warmte binnenboord te houden. Ze hebben hun onrust in actie omgezet en zijn het daardoor weer kwijt. Jaloersmakend is het: zo’n eenvoudig brein. Er is onrust als er gevaar dreigt en rust als er niets te vrezen is. Was ons brein en lijf maar zo eenduidig en simpel.
Terwijl de tuin wakker wordt herinneren alle geluiden, kleuren en geuren me eraan dat de natuur je helpt om die eenvoudige rust te vinden.
PS later op die ochtend schoten alle mussen weer paniekerig op. Terwijl ik vanuit de moestuin opkeek om te zien wat er nu weer aan de hand was, zag ik een valk teleurgesteld in de eik landen. De stress van de mussen had hun leven weer eens gered.