Een lange groenstrook markeert één van de randen van de Vinca-tuin. Verschillende struiken en bomen groeien naast en door elkaar en geven de tuin geborgenheid. Die strook is aangeplant kort voor wij 13 jaar geleden met de tuin begonnen. Alles was toen nog betrekkelijk laag, maar ondertussen staan er flinke bomen elkaar te verdringen.
Om de begroeiing aan de onderkant compact te houden, moet je af en toe flink snoeien. Tijdelijk wordt de afscheiding dan doorzichtiger, maar daarna groeit het juist weer mooi dicht. Het snoeien is een boeiend spel van elke keer vanaf verschillende gezichtspunten kijken en bepalen wat eraf moet. Zullen we die tak doen of juist die twee daarachter?
Aanvankelijk stel ik me bij dit soort grote ingrepen in de tuin terughoudend op. Moet er echt gesnoeid worden? Moet er wel zoveel af? Even is er de weerstand tegen het loslaten van de oude groenstrook. Daar eenmaal doorheen zie ik de mogelijkheden van bijvoorbeeld nieuwe mooie doorkijkjes.
Opeens stond daar tussen de vlieren en eiken een walnotenboom. Die was daar niet bewust neergezet. Een kraai, eekhoorn of andere consument heeft waarschijnlijk zijn buit per ongeluk laten vallen en de walnoot heeft een vruchtbare plek gevonden om tot groei te komen. Nu is het een heuse boom met iets te lange takken die hun weg hebben gezocht ondanks de verdrukking van het overige struikgewas.
Weer een uitdaging: kan die daar blijven staan? Zo ja, wat kan er weggeknipt worden om de boom meer ruimte te geven en ervoor te zorgen dat ie goed zichtbaar wordt? Tijdens de dans rond de boom om dat te bepalen, was daar de geur van walnoten. Tuurlijk blijft ie!
De geur van de walnoot doet me glimlachend beseffen dat het aangeven van je eigen grenzen ook een dans is, die je samen met je zintuigen uitvoert. Grenzen stellen doe ik regelmatig nogal bot: boem, daar staat ie! Daarmee gaat er veel moois in het leven aan je voorbij. Maar de poort wijd open is ook geen optie….
Grenzen stellen is geen trucje of hard werken. Grenzen stel je als vanzelf wanneer je met al je zintuigen kunt voelen, zien, ruiken, proeven, horen en wat al niet meer, hoe jij bent afgebakend. Waar jij ophoudt en de ander begint. Natuur kan je op een speelse en natuurlijke manier leren hoe je die dans samen met je zintuigen kunt dansen.