Meedeinen met onverwachte omstandigheden. Het lukt me niet altijd, maar het kan je enorm veel opleveren. Vaak zijn tegenvallers verdekt opgestelde nieuwe kansen. Een soort rottig verpakte cadeautjes. Maar om ze te kunnen uitpakken is het wel zaak de controle los te laten en mee te deinen.

Afgelopen vrijdagmiddag had ik grootste plannen in de tuin. Een vriendin zou met haar moeder een deel van mijn overdosis aan rode bessen komen plukken en ik was er klaar voor om het aardbeienveld te fatsoeneren. Na wat heftige buien in de week ervoor, was de grond weer redelijk droog. Dan trek je het onkruid er zo uit. De buienradar had me verteld dat het niet zou gaan regenen, dus geen vuiltje aan de lucht. Nee, geen vuiltje, maar wel dikke regenwolken. De hele dag heeft het gespoeld. En dan loopt het dus totaal anders. De bessen bleven hangen (behalve die ik in het voorbijgaan heb meegesnoept) en het onkruid heeft zich weer lekker in de grond verankerd.

Soms kan ik me door zo’n tegenvaller uit het veld laten slaan. Maar deze keer heb ik een regenpak aangetrokken en ben pompoenplanten in de grond gaan zetten. Hoefde niet te sjouwen met water in elk geval. Meedeinen met onverwachte omstandigheden. Het lukt me niet altijd, maar het kan je enorm veel opleveren. Vaak zijn tegenvallers verdekt opgestelde nieuwe kansen. Een soort rottig verpakte cadeautjes. Maar om ze te kunnen uitpakken is het wel zaak de controle los te laten en mee te deinen.

Mijn controle zat ‘m altijd in hard werken. Als je twee keer zo hard werkt, bereik je twee keer zoveel. Misschien is dat zo tot een bepaald punt, maar dan ben ik allang voorbij. De laatste tijd ontdek ik dat halve kracht juist verdubbelde opbrengst geeft. Nu op zoek naar het optimale punt.