In februari en maart duik je overal op in de Vinca-tuin. Je laat je niet weerhouden door nachtvorst, maar brengt de duidelijke boodschap dat de lente is aangebroken.
Eerlijk gezegd vind ik je helemaal niet zo mooi: te rechte steel, te gele kleur en te uitgesproken vorm voor mijn smaak. Allemaal te perfect en ongenuanceerd. Maar het moment dat je uitkiest om te gaan bloeien, als eerste teken van de nieuwe dingen die gaan gebeuren, maakt dat ik wel blij wordt als ik je zie. Tussen alle resten van het vorige seizoen door richt je je op. Je moet ook wel: zonder je rechte steel en strakke trompet was het je nooit gelukt een weg te banen tussen alle takjes en afgestorven planten. Zonder je primaire kleur was je niet genoeg opgevallen in het vale lentelicht; de eerste insecten moeten je wel weten te vinden.
Met geel bravoure verander je de uitstraling van de tuin. Je roept op tot actie en wijst de weg richting zomer. Van jouw directe manier om je zichtbaar te maken kan ik nog wat leren. Misschien komend najaar toch nog wat narcisbollen bijplanten?