De Vinca-tuin heeft al vroeg in het seizoen weer zijn volheid terug. Ongelofelijk veel kleuren groen, bloemen, hoekjes, zitjes en paadjes maken het tot een heerlijke plek om een warme lentedag in door te brengen. Iedere keer als ik door de tuin loop valt mijn oog op een andere plant die zijn kop boven de grond steekt. Ze zijn allemaal weer terug!
Er is veel te zien in de tuin, maar wat vooral opvalt zijn de vogelgeluiden. Veel verschillende soorten vogels hebben hun volumeknop flink opgedraaid. Merels, mussen, lijsters, vinken, mezen, putters, roodstaarten… wat een geluid! Af en toe scheert het valkje, dat in de tuin een huis heeft gevonden, langs. Toch weer een vogeltje minder….
Eerlijk gezegd herken ik de vogels beter aan hun uiterlijk dan aan hun zang, maar duidelijk is dat ze allemaal hun unieke geluid voortbrengen. Ze zingen zoals ze gebekt zijn. Anders kunnen ze niet. Luisterend naar al die eigen vogelzang besef ik dat wij dat ook ons eigen geluid hebben. Ieder mens heeft een eigenheid en wil gezien en gehoord worden. Een vogel boft maar: die weet precies wat het eigen deuntje is. Zelf ben ik nog steeds op zoek….
Je eigenheid omarmen is iets dat je, als het goed is, meekrijgt als kind. Maar als de volwassenen die jou opvoeden jouw eigenheid niet snappen of misschien wel niet aankunnen, kies je er onbewust voor om die dan maar weg te stoppen. In een laatje ergens diep in je. Je hebt hechting nodig met die volwassenen om te overleven, die eigenheid komt later wel. Terwijl de tijd verstrijkt vergeet je wat jouw deuntje is en waar je het had verstopt. En weet je het wel, dan is het nog steeds spannend om te laten horen. ‘Wat als mensen me dan niet meer moeten?’
Het goede en tevens ingewikkelde nieuws is dat uiteindelijk wij net als vogels niet anders kunnen dan zingen zoals we gebekt zijn. Het lukt heel lang om dat geluid te onderdrukken, maar dat kost enorm veel energie. Ons hoofd is de eigen melodie misschien vergeten, maar ons lijf weet het altijd nog wel. Je mag het gewoon stap voor stap weer leren voelen.