Zodra het herfst wordt krijgen onze geiten Ruth en Roelien zo ongeveer om de drie weken de kolder in de kop. Ze zijn dromerig of ze lopen als een gek achter het achterste van de ander aan. Ruth en Roelien hebben allebei een uitgesproken persoonlijkheid. Ruth is aan de ene kant behoorlijk dominant, maar tegelijkertijd kijkt ze graag even de kat uit de boom. Roelien is pro-actiever en laat zich niet graag de kaas van het brood eten. Die twee persoonlijkheden botsen regelmatig letterlijk, waarbij je van verre hun horens tegen elkaar aan hoort knallen. Met de herfstkolder erbij knalt het nog harder en vaker.
Soms kan ik daar jaloers naar kijken. De twee geitenmeiden zijn heerlijk zichzelf en lijken ze zich nooit af te vragen: ‘is dit gevoel van mij of van de ander?’ Ze blijven trouw aan hun eigen persoonlijkheid.
Onlangs hoorde ik dat er aan het rijtje vechten, vluchten en bevriezen een vierde stressreactie is toegevoegd: het pleasen. Bij pleasen ga je de ander plezieren of behagen om aan de stress van de confrontatie te ontlopen. Maar misschien is er nog eentje: verdwijnen, onbewust bijna opgaan in de ander. Zo vermijd je het risico op confrontatie.
Of het inderdaad een plek verdient in het rijtje stressreacties is nog te bezien, maar ik ken veel mensen, waaronder mezelf, die het heel goed kunnen: verdwijnen. En altijd is het doodzonde van een mooie eigen persoonlijkheid die zo onvoldoende uit de verf komt. Op volwassen leeftijd is dit verdwijnen zelden effectief. Maar goed nieuws: door je zintuigen bewust in te zetten kun je jezelf weer leren voelen en kun je stap voor stap weer volledig tevoorschijn komen!