De zomer doet nog even flink zijn best. Het was de afgelopen maanden een beetje alles of niets met het weer en opeens gaan de eerste blaadjes verkleuren in de Vinca-tuin. Bloemen raken uitgebloeid en langzaam begint de weelderigheid af te nemen. Ik raak een beetje in paniek: Is het nu alweer voorbij?
Heb ik wel genoeg van de zomer genoten? Ben ik wel voldoende opgeladen om de winter door te komen? Is er geen speciale lijm om de afgevallen blaadjes weer terug plakken aan de bomen en heesters?
Natuurlijk heeft dat geen enkele zin. Je krijgt het nooit meer hetzelfde en al dat plaksel zou in het voorjaar de nieuwe bladeren alleen maar in de weg zitten. De natuur laat los in een volledig vertrouwen, dat na de winter alles gewoon weer van voren af aan begint. Vanuit dat vertrouwen is het een stuk gemakkelijker om los te laten.
Vertrouwen doe ik wel, maar loslaten vind ik toch nog erg moeilijk. Daarvoor moet je namelijk ook accepteren. Van binnen roept een stem: Laat nou eens los!