Dit jaar is overduidelijk een mastjaar voor de eiken; een jaar waarin de bomen meer dan gemiddeld eikels dragen. Meestal is om de vier jaar sprake van een mastjaar, maar zoveel eikels als deze herfst hebben we nog niet gezien in de Vinca-tuin. Bij het vorige mastjaar hadden we nog geen afdak onder de grote eik. Al weken laat hij zijn vruchten daarop vallen. De knallen die dat geeft zijn soms enorm, maar wel fijn dat het minder op onze hoofden knalt. Jammer alleen dat het dak regelmatig beklommen moet worden om een voorraad eikels eraf te vegen, voordat de regenwaterafvoer verstopt raakt.
De herfst wordt vaak aangehaald als het seizoen van het loslaten. Wanneer de bladeren van de bomen waaien, gaat het soms gemakkelijker om dingen die je dwars zitten los te laten. Maar voor mij is het ook het seizoen van de leegte. De bomen worden kaal, de moestuin raakt leeg, er bloeit steeds minder in de tuin. Loslaten is leuk en aardig, maar wat doe je met de leegte die dan overblijft? Hoe vul je die weer op?
Juist de leegte die in het vooruitzicht staat, maakt het loslaten ingewikkeld. Er zit eerst niets anders op dan het een tijdje te verduren. Pas daarna ontstaat er ruimte voor nieuwe dingen. Dingen die bij jou passen en je licht en luchtigheid geven.
Stiekem ben ik blij dat de storm nog lang niet alle blaadjes uit de bomen heeft gejaagd, zodat de leegte van de Vinca-tuin nog even op zich laat wachten.