De geiten Ruth en Roelien zijn gemiddeld gezien propere beesten. Maar op één plekje aan de rand van hun wei zit kennelijk iets lekkers in de grond. Regelmatig zitten ze daar met hun bek in te wroeten. Terwijl ik het hooi in hun ruif ververs, komt Ruth met een zwarte modderkop aangelopen. Lachend begroet ik haar met ‘hé lekkere viespeuk!’, terwijl ze me niet begrijpend aankijkt.
Vies is vies geworden in onze maatschappij. Na een dag tuinieren gaat er meestal een schone broek aan, voor ik een winkel binnenga. Hoewel het ook wel eens leuk is om wat te choqueren en reacties op vies te bekijken.
Volgens mij zit er veel geluk verscholen in vies. Onkruid wieden begint vaak met voorzichtig op de hurken. Maar als ik na enige aarzeling op de knieën en met grond tot in de haren om me heen aan het wroeten ben, voelt dat geweldig.
Vies is iedereen hetzelfde. Geen opsmuk, geen rangen of standen. Vies kun je alles wat hoort en moet even loslaten. Als je vies bent, kun je veel gemakkelijker contact maken met het kind en het gezonde in jou. Helemaal jezelf en in vol contact met waar je vandaan komt: de natuur! Heerlijk, lekker vies!!