Imperfect zijn is soms doodeng. Maar tegelijkertijd is het tonen van een perfect plaatje van jezelf nep en heel oninteressant.
Het is weer geen perfect tuinseizoen. Te droog, te nat en veel te warm hebben elkaar afgewisseld. Maar ergens daar tussendoor heeft de tuin zijn weg gevonden. Ja, het slaveld is een slagveld en ja, hier en daar neemt het onkruid een loopje met ons. Maar wat vooral overheerst is de uitbundigheid en de kleur. Het is heerlijk om in de tuin te wroeten, terwijl alles er mag zijn. Er wordt geen poging gedaan om te verhullen wat prachtig is en wat minder fraai.
Imperfect zijn is soms doodeng. Maar tegelijkertijd is het tonen van een perfect plaatje van jezelf nep en heel oninteressant. De zoektochten naar mezelf blijven komen en gaan. Al zoekend verval ik zomaar in saaie nietszeggendheid om maar vooral niets fout te doen of risico’s te nemen. Gelukkig kwamen signalen dat de nieuwsbrieven van Vinca minder persoonlijk werden. Achter een masker van zogenaamde professionaliteit ging het over ‘mensen’ en ‘wij’. Van achter dat masker maak je geen contact. Confronterend om dat te horen, maar wel een schop onder de kont om weer tevoorschijn te komen.
Haal je het masker weg, dan resteert er professionele nabijheid. Dat gaat over de ander, maar altijd in relatie met jezelf. Jezelf met alles erop en eraan: luidkeelse imperfectie!