De Vinca-tuin is nog niet eerder zo’n beschutte plek geweest. De bomen, struiken en planten groeiden deze zomer tot ongekende hoogten. Daaromheen liggen weidse weilanden. Met het aanbreken van oktober is het geregeld gedaan met die weidsheid. Dikke sluiers van mist zorgen voor een klein wereldje. De wolkenwereld is dan afgedaald naar onze werkelijkheid en veranderd bij elke aanraking in dikke waterdruppels. Gras, geiten, kippen, bloemen; allemaal zijn ze kletsnat. Pas wanneer in de middag de zon door de mist heen breekt, droogt alles weer op.

Met de mist om me heen is het nog lastiger om de mist uit mijn hoofd te verjagen. Zo eens in de zoveel tijd komt die opzetten. Dikke sluiers die zorgen voor een klein wereldje en dwingen om de voet van het gaspedaal te halen. Het liefst negeer ik dat en geef zelfs nog wat extra gas. Niet echt verstandig…

Effectiever is om stil te staan en te luisteren. Daarmee raak je de mist in je hoofd aan en krijgt het de kans om te veranderen in dikke druppels van verdriet. Verdriet dat nog ergens vast zat en het nu tijd vond om gevoeld te worden. Daarna is er weer ruimte voor de zon om door te breken.