De slaplantjes die vorige week zijn geplant waren in no-time met de grond gelijk gemaakt. Overal kom je slakken tegen, zelfs op ooghoogte in planten en bomen. Maar wat een verademing na de extreem droge jaren! De elektrische pomp is alleen in actie gekomen om de vijvers bij te vullen en de tuin is uitbundiger dan ooit.

Het vraagt geen wetenschappelijke blik om te zien dat het weer in de afgelopen jaren extremer is geworden. Ons klimaat is niet meer zo gematigd. Wat me opvalt in alles wat hierover gezegd wordt, is de afstand die we tot de natuur hebben. Alsof het om twee partijen gaat. Wij die de natuur moeten redden of de natuur die ons nu dit extreme weer aandoet.

Waar hebben we ons zo van de natuur laten verwijderen? We zijn toch één systeem waarin alles verbonden is? Al onze acties hebben invloed op de natuur en vervolgens weer op ons.

Juist midden in de natuur kan ik mezelf helemaal voelen. Met de natuur als spiegel kan ik de meest bedekte gevoelens plaatsen. Tussen zon en een dikke regenbui, tussen alle planten en dieren en de seizoenen kun je je echt onderdeel van het natuurlijke systeem voelen. Daar vind je jezelf en je geluk. 
Wanneer je je onderdeel van de natuur voelt, ga je als vanzelf op een goede manier met de wereld om je heen om. Uiteindelijk is het wellicht meer de natuur die ons kan redden dan andersom….