Overdag lopen de kippen los te scharrelen in de Vinca-tuin. Ze weten precies wanneer het koffie- en theetijd is. Dan komen ze snel aangerend om een stukje koek mee te pikken. Aan het eind van de middag roep ik ze en met een handje graan erbij gaan ze vrij gemakkelijk hun nachthok in.
Elk kippetje heeft haar eigen uiterlijk, naam en karakter. Eentje is naar mij vernoemd: Janssens. Ze is wit (als ze tenminste niet net in het zand heeft liggen rollen) en lekker eigenwijs. Waar de andere kippen graag bij elkaar en bij de haan in de buurt rondhangen, gaat Janssens vaak alleen op pad. Met haar koppetje hoog in de lucht verkent ze de wereld.
Een paar weken geleden heb ik een foto van haar op Facebook geplaatst met de tekst: Nieuwsgierigheid maakt je wereld groter. De volgende dag stond ik vergeefs op haar te wachten, terwijl de andere kippen allang waren opgehokt. Ze kwam gewoon niet terug. ’s Avonds ben ik nog wezen zoeken, maar tevergeefs. Misschien zat ze ergens stiekem te broeden, maar in de dagen erna hebben we echt op alle mogelijke plekken gekeken en niets gevonden. Misschien…. er vliegen veel roofvogels rond.
Afgelopen vrijdag stond ik ineens oog in oog met een jonge vos. Hij had zijn zinnen op de andere kippen gezet en liet zich maar heel moeilijk wegjagen. Prachtig zo’n ‘encounter’, maar de overlevingskansen van Janssens waren nu wel erg klein geworden. Heel verdrietig. Tegelijkertijd was ik trots op haar. Ze had zich nooit laten weerhouden door angst en haar actieradius in de tuin was enorm vergeleken bij die van de andere kippen. Ze ging ervoor!
Zondagochtend was ze er plotsklaps weer! Toch aan het broeden geweest. Voorlopig wordt ze even beperkt in haar avontuurlijkheid totdat haar broedsheid voorbij is en de vos volwassener en daarmee schuwer. Daarna gaat ze weer vrolijk stappend haar nieuwsgierige snavel achterna.