Afgelopen weekend was het precies een jaar geleden dat sneeuwstorm Darcy ons land kwam binnenvallen. Als je nu door de Vinca-tuin loopt, kun je je bijna niet voorstellen dat deze toen bedekt was met een enorme laag sneeuw. De kipjes die nu druk lopen te scharrelen, durfden toen hun nachthok niet eens uit te komen. Een jaar later zie je opeens overal in de tuin tekenen van de lente. Alsof de planten en bomen het elkaar hebben ingefluisterd: toe maar, je mag weer!
Boven en onder de grond komt alles weer tot leven. Je ziet de rode rabarberknoppen boven de grond knallen en de vlier heeft donkerpaarse beginselen van blad. Op het eerste gezicht lijkt het ondoorgrondelijk, bijna magisch: overal in de tuin zie je dezelfde dingen gebeuren. Als het om een bedrijf of een gezin zou gaan zou je het parallelle processen noemen. Een parallel proces is een onbewuste verplaatsing van gedrag en emoties van de ene situatie naar de andere. Iets dat op de ene laag van de organisatie gebeurt, zie je terugkomen in andere lagen. Of in het gedrag van de klanten van het bedrijf. Binnen een team ontstaat een eigen ‘ manier van doen’. In een gezin nemen kinderen onbewust heel veel van hun ouders over.
Als je de tijd neemt zijn dit soort parallelle processen in de natuur heel goed te verklaren. De natuur is uiteindelijk één groot systeem waarbinnen alles afhankelijk van elkaar is en alles op elkaar reageert. Bij ons als diersoort ‘ mens’ is dat natuurlijk niet anders.
Parallelle processen geven veel informatie. Hoe ik in mijn vel zit en hoe ik me gedraag is terug te zien in mijn werk en in hoe de tuin erbij staat. Zowel mijn cliënten als de Vinca-tuin zijn een grote spiegel. Die spiegel is niet altijd leuk, maar wel altijd behulpzaam.