Plopmomenten hebben ruimte nodig om te kunnen landen. De natuur geeft deze ruimte. In het gewone leven zijn er altijd wel dingen die je in beslag nemen en je aandacht vragen. Natuur vraagt ook je aandacht, maar op een totaal andere manier. Een manier die geen ruimte vraagt in je hoofd, maar het juist geeft.
Vorige week had ik er weer eentje: een plopmoment. Al een paar weken had ik me ergens druk over lopen maken, zonder de vinger erop te kunnen leggen wat me nou zo irriteerde. Irritatie zegt het meest over jezelf, maar bij een ander is dat meestal gemakkelijker te duiden.
Terwijl ik met brede zwaaien in de zon kalk over de tuin stond te strooien, was het plopmomentje daar opeens. Een kort beeld dat later niet meer te achterhalen is, gevolgd door een inzicht. Het was even confronterend en toen luchtte het op. O ja! Zo zit het! Dat proberen al die irritante mensen me duidelijk te maken.
Wanneer plopmomenten komen weet je nooit. Ze vallen ook niet af te dwingen. Wel weet je wanneer ze niet komen. Ze komen niet als je heel druk bent of heel hard nadenkt. Misschien komen ze dan wel langs en zie je ze niet. Plopmomenten hebben ruimte nodig om te kunnen landen. De natuur geeft deze ruimte. In het gewone leven zijn er altijd wel dingen die je in beslag nemen en je aandacht vragen. Natuur vraagt ook je aandacht, maar op een totaal andere manier. Een manier die geen ruimte vraagt in je hoofd, maar het juist geeft. Dat maakt dat je de meeste plopmomenten buiten in het groen krijgt.
Terwijl ik al strooiend nageniet van het verkregen inzicht, waait een vlaag wind een dikke hand kalk in mijn gezicht. Tja, dat is ook natuur.