De strook frambozen in de Vinca-tuin staat er deze herfst een beetje zielig bij. De planten zijn, ondanks extra water geven, droger dan anders en de takken hangen vol met verdroogde vruchten. Het lijkt alsof er te weinig tijd is gevonden om ze te oogsten, maar dat is niet de oorzaak. Wespen hebben hier de regie een groot deel van de zomer overgenomen. Het was een dapper avontuur om te oogsten, waarbij ook nog eens bleek dat de wespen veel frambozen hadden aangevreten. Zo’n teer vruchtje is dan al snel aan het vergaan.
Het was niet overal kommer en kwel dit tuinseizoen. De pompoenen hebben het extra goed gedaan en de vijgenboom staat te schitteren. Maar er is ook verdord gras en doorgeschoten sla. In elk geval was het een bijzondere zomer of eigenlijk: alweer een bijzondere zomer. De natuur lijkt ons toe te schreeuwen dat het niet goed gaat en wij mensen lijken het niet te (willen) horen.
De gedachte ging door mijn hoofd dat we eigenlijk in relatietherapie met de natuur zouden moeten. Terwijl ik dat denk, voel ik weerstand tegen het opgeheven vingertje. Hoe is eigenlijk mijn relatie met de natuur? Wat is er voor nodig om hierin de juiste keuzes te maken en wat is juist? Wat brengt een goede relatie met de natuur jezelf?
Bewuste interactie met de natuur leert je om te aarden en je eigen stevigheid te voelen. Maar juist de vaak ingewikkelde relatie met jezelf zorgt voor een muur tussen jou en de natuur. Veel mensen lopen tegen die muur, waardoor we in veel gevallen niet goed zorgen voor de natuur om ons heen. Een beter klimaat begint bij een betere relatie met onszelf. De natuur kan ons daarbij enorm helpen. Ons geluk en voortbestaan hangen af van onze relatie met de natuur. Tijd dus voor grootschalige inzet van relatietherapie!