Net ontkiemde dopertwen of peulen behoren tot de haute cuisine van duif en muis. De Vinca-tuin is voor hen in het voorjaar een driesterren pop-up-restaurant. Afgelopen jaar zijn er tot drie keer toe erwtjes bijgezaaid en uiteindelijk kwamen ze nog maar heel dun op. Elk jaar word ik slimmer, dus dit jaar zijn ze in de kas voorgezaaid. In traytjes met honderd vakjes; in elk vakje één erwt. Nu staan ongeveer 300 plantjes vrolijk boven de grond te wachten tot het iets minder koud is en ze naar buiten de grond in kunnen. Elk plantje komt op dezelfde manier boven de grond. Terwijl er naar beneden eerst een enkele wortel groeit, groeit omhoog een klein plantje met eerst twee blaadjes; de zaadlobben. Die zaten al in het zaadje te wachten tot ze eruit mochten. Daarna groeit het plantje verder en komen er andersvormige blaadjes en tot slot komen er voelsprietjes die op zoek gaan naar een mogelijkheid om zich vast te klampen, zodat de plant naar boven kan groeien. Precies dezelfde procedure 300 keer. In al zijn complexiteit heel eenvoudig.
Dat is wat we overal in de natuur zien; alle prachtige en ingewikkelde vormen en kleuren hebben uiteindelijk een heel simpele basis die zich miljoenen keren herhaalt. Alleen wij mensen denken er iets ingewikkelds van te moeten maken. Of denken we dat alleen maar….
Laatst zei een cliënt dat het eigenlijk allemaal zo simpel is. We hadden op dat moment de grote lijn van waar hij tegenaan liep te pakken. Even schrok ik: simpel, is dat wel goed? Complex wordt in onze maatschappij hoog aangeschreven. Hoe ingewikkelder je het maakt, hoe interessanter het is. Je moet blijven studeren en kennis vergaren, omdat het allemaal zo complex is.
Maar is al die ingewikkeldheid niet vaak een manier geworden om je te verstoppen? Dan hoef je de pijnlijkheid van simpel niet onder ogen te komen. De emoties die we regelmatig uit de weg gaan zijn verdriet en pijn en die zijn in essentie heel eenvoudig.
De cliënt zag het moment van twijfel in mijn ogen en zei: Simpel is fijn!