Het jaar is nog maar net begonnen of de eerste harde wind blaast over de Vinca-tuin. De tuin ligt wat hoger dan het omliggende vlakke land, dus windkracht 8 of 9 beukt er keihard tegenaan. Verspreid over de tuin liggen grote takken die ergens vanaf zijn gewaaid. Het riet, wat nog zo fier overeind stond, ligt nu plat.
Voor er weer een storm losbarst wordt er even een rondje door de tuin gemaakt. Even checken of er niets weg kan waaien. De kas is geamortiseerd. Mooi Vlaams woord wat in dit geval betekent dat de raampjes van de kas zijn dichtgebonden en een steen voor de deur ligt. De kippen zijn zelf al naar binnen gegaan en de geiten kijken onrustig om zich heen. Bij de dieren bemerk ik eenzelfde spanning als bij mezelf. Ook van binnen stormt het.
Stormen worden tegenwoordig ruim van tevoren aangekondigd met waarschuwingscodes die bij de provinciegrenzen zomaar van kleur kunnen verspringen. Stormen in jezelf laaien vaak zonder waarschuwing op. Van het ene op het andere moment krijg ik spanning in mijn lijf die ik niet zomaar weg kan krijgen. Aan de buitenkant lijk ik voor minder ingewijden nog de rust zelve, maar van binnen is het code rood. Op zo’n moment is het niet meer te traceren waar de spanning vandaan komt. Is het van mij of van een ander? Is het spanning van nu of is het oud? Hoe oud? Midden in de storm komen de antwoorden vaak niet. Hard er tegen vechten en de spanning van je af proberen te duwen helpt ook niet. Mij helpt het om het er gewoon even te laten zijn. De antwoorden komen dan meestal nadat de interne storm is gaan liggen.