De herfst is volop aanwezig. Prachtig gekleurde bomen markeren rondom de horizon van de Vinca-tuin.

Het nog warme weer maakt, dat er behalve de chrysanten nog veel bloemen bloeien in de tuin. Overal waar ik kijk, word ik verrast door bloemen. Toch nadert onmiskenbaar de winter. Vrachten eikels vielen in de afgelopen weken op het terras en alles begint te hangen en te verkleuren.

Waar ik een paar weken geleden me nog niet kon voorstellen dat de tuin weer winterkaal zou worden, zie ik het nu toch gebeuren. Planten sterven af. En dat vervult me met een stil verdriet. Ik weet het wel: de winter is een rustperiode. Straks in de lente komen alle planten weer uit die rust en voor je het weet staat de tuin weer in de stampvolle zomerstand. Maar toch…

Het afsterven van de planten, brengt je in contact met de vergankelijkheid van het leven. Met alles wat in je leven voorbij kwam, weer ging en je heeft gevormd. De melancholie die je soms overvalt ten spijt, ervaar je dat terugkijken en tegelijkertijd vooruitkijken, je het gevoel geven dat je midden in het leven staat.