Is teleurstelling iets typisch menselijks? Denk het haast wel. In elk geval wel de manier waarop het ons het kan bezighouden. De natuur is op dat punt veel relaxter.

Speciaal voor de geiten hebben we afgelopen zomer een veldje voederbieten geteeld. In keurige rijtjes stonden de bieten dik te worden. Nu liggen ze in opgestapelde kratten en elke dag wordt er eentje in stukken gesneden en aan de dames gevoederd. Na het roepen van  ‘aan tafel!’ staan ze samen bovenop de picknicktafel klaar voor hun feestmaal. Wanneer ik na het voeren wegloop, zie ik omkijkend de geiten met smachtende ogen naar me kijken. Ik voel hun teleurstelling: ‘was dat alles?’.

Dat ze teleurgesteld zijn, is natuurlijk mijn interpretatie. Ze staan straks gewoon weer tevreden in de wei te herkauwen.

Is teleurstelling iets typisch menselijks? Denk het haast wel. In elk geval wel de manier waarop het ons het kan bezighouden. De natuur is op dat punt veel relaxter. De schorseneren hebben het afgelopen jaar teleurstellend gedaan. Als ik ze dat zou vertellen, kan ik ze bijna horen zeggen ‘fijn voor je’. Ze zijn ook niet teleurgesteld over het gebrek aan goede omstandigheden die ik ze heb geboden, maar hebben gewoon hun best gedaan.

Voor mij is het meestal erger om iemand teleur te stellen dan zelf  teleurgesteld te zijn. Dat eerste kan soms dwars door je ziel snijden en dan kun je van alles gaan proberen om het weer ok te maken. Teleurstellen hoort bij het leven, maar toch…

Als het zo bij je binnenkomt, kun je er gif op innemen dat er meer aan de hand is dan de situatie in het hier en nu. Een diepgeworteld gevoel van teleurstellend zijn wordt aangeraakt en mengt zich met het huidige. Stoppen met hard werken om het goed te maken helpt om de oude pijn te voelen en heden en verleden uit elkaar te halen.

Kinderen zeggen nooit ‘fijn voor je’ wanneer hun ouders teleurgesteld in hen zijn. Zou vaak wel terecht zijn.