Wanneer wij van onze fundering zijn gerukt, zijn er helaas geen handige mannen om ons terug te zetten en weer vast te kitten. Het ‘total loss’-gevoel kunnen we wegstoppen, maar zal toch steeds weer de kop opsteken.
Wanneer de vorst zich heeft teruggetrokken, begint het verlangen om de handen weer uit de mouwen te steken in de tuin. Even lekker aan de slag kan voor zowel de tuin als mijzelf geen kwaad.
Maar wind en regen maken het nog niet echt aantrekkelijk buiten. In deze tijd van het jaar kan het weer alle kanten op. Een dik jaar geleden was het echt onstuimig. Een gigantische storm scheerde over Nederland. Door goede voorzorgsmaatregelen en vooral dankzij veel geluk, leek er weinig schade te zijn in de Vinca-tuin. Tot bleek dat de gereedschapsschuur van zijn fundering was afgerukt en 10 cm was verschoven. Bij een eerste oogopslag leek er weinig aan de hand te zijn. Binnen stond en hing alles nog netjes op zijn plek. Alleen de deur was in veel stukjes uit elkaar gewaaid. En toch was het schuurtje zo goed als total loss. Het hing aan de achterkant op het laatste randje van de fundering.
Een week later hebben een sterke en vooral handige vader en zoon het schuurtje weer op zijn oude plek gekregen. Er was een halve dag strategisch manoeuvreren voor nodig. Met een autokrik, stootijzer, een paar plankjes en schroeven zijn schuur en fundering weer met elkaar verenigd. Alleen de afwijkende deur herinnert nog aan die storm.
Wanneer wij van onze fundering zijn gerukt, zijn er helaas geen handige mannen om ons terug te zetten en weer vast te kitten. Het ‘total loss’-gevoel kunnen we wegstoppen, maar zal toch steeds weer de kop opsteken. Tot we zelf op zoek gaan naar ons fundament.