De tuin me laat aarden in het hier en nu. Bij het binnentreden zakt mijn stressniveau en de tuin herinnert elke dag aan wat er echt belangrijk is. Hij is het natuurlijk tegenwicht bij alles wat me uit balans brengt.
Veel drinken, petje op, insmeren en je tempo aanpassen. Als je dat doet, is het ondanks heel warm weer, lekker om in de tuin te werken. Wel zit ik vaker en langer in de schaduw om af te koelen. Ook niet gek, want dat geeft tijd om eens na te denken. Vooruit kijken, terugkijken en nagaan of je nog op het goede pad zit. Tijdens één van die mijmersessies kwamen de waaromvragen op. Waarom is de Vinca-tuin er? Waarom werk ik juist hier met mensen? Wat voegt het toe? Best dappere vragen als je bedenkt hoeveel zweetdruppels er op deze bijna halve hectare liggen. Tegelijkertijd goede vragen, want eigenlijk is het idee voor de tuin op een onderbuikgevoel ontstaan.
De tuin is alles wat ik, zonder het te weten, een lange periode heb gemist. Hij is onvoorspelbaar, maar wel betrouwbaar. Hij stelt nooit teleur. Maar nog belangrijker: ik stel hem nooit teleur. Elk jaar mag ik er opnieuw beginnen. Hij rekent niet af op fouten, maar vindt creatieve manieren om het op te vangen waardoor het geen fouten meer zijn. Hij biedt alle ruimte om mezelf te zijn. Verdriet hoeft niet verstopt te worden en vrolijkheid mag voluit en luidruchtig worden geuit. Mijn soms enorme lach mag weerklinken tussen de bloemen. De tuin bloeit en groeit met mij mee.
De tuin me laat aarden in het hier en nu. Bij het binnentreden zakt mijn stressniveau en de tuin herinnert elke dag aan wat er echt belangrijk is. Hij is het natuurlijk tegenwicht bij alles wat me uit balans brengt. Dat wil ik graag delen met iedereen, die de rust en het geluk die dat brengt, nog mist. Daarom.